اشعار

خیمه‌گاه اینبار در قم بود، مقتل طوس بود           جادۀ مشهد به قـم لبریز از فـانوس بود

نامه با خط برادر داشت در دستان خود           خواهری از دور می‌آمد ولی مأیوس بود

بر لب خشکـیدۀ قم ذکر یا معـصومه و           بر لب معصومه خانم ذکر یا قدّوس بود

بس که چشمش را به راهت دوخته، از راه قم           خاک مشهد بیشتر در حسرت پابوس بود

رود غـم های پـدر، دریای دوری رضا           بر فـراز نـاقـه‌ای انگـار اقـیـانـوس بود

زینب این بار آمده قبل از برادر جان دهد           این خودش متن زیارتنامۀ مخصوص بود

روضۀ دشت بـرادرهای از هم ریخـته           داغ سنگین بود، روضه روضۀ ناموس بود

در فراق هشتمین طاووس جنّت جان سپرد           آنکه در دستان خدّامش پر طاووس بود

هر لحظه لحظه با نفـست خو گرفته‌ام            از عـطر نـاب پـیـرهـنت بـو گرفـته‌ام

بی‌بـاده می ز جـام طهـورایی‌ات زدم            سر مـسـتـم و تـرانـۀ یا هـو گـرفـتـه‌ام

تا با تو روبـرو شوم ای آسـمان عشق            مـن از تــمـام آیـنــه‌هـا رو گـرفــتـه‌ام

بـا تــو هــمـان تـلاطـم دریــای آبـی‌ام            بـی‌تـو شـبـیـه کـشـتی پهـلـو گـرفـته‌ام

تو مـاه آسـمـانی خـورشـیـد هـشـتـمی            مهـر تـو را ز ضـامن آهـو گـرفـتـه‌ام

حق دارم این چنین به تو وابسته تر شوم            من نـا گـرفـته را ز تـو بـانـو گرفـته‌ام

دلخسته از فراغم یا رب رسان رضا را            کن مستجـاب یا رب تنها همین دعا را

هر منزلی که رفـتم نقـش سراب دیدم            پیـوسـته یـادم آمـد غـم‌های کـربـلا را

معصومه زینب تو؛ تو هم حسین من باش            چیزی دگر نخـواهم بگـذار این بنا را

حالا که تو حسینی بر محملم نظر کن            خواهم تو را ببوسم نی آن سر جدا را

دسـتان عـمـه‌ام را بـستـند گر چه آنها            در بین سربداران می‌جـست مقـتـدا را
دشمن مدام می‌بست وقتی نظر به نی داشت            بــا تـــازیــانــه راه دیـــدار آشــنــا را
بیمار را مـداوا جز دیدن رخت نیست            از چشم پُر ز مهرت خواهم من این دوا را
گرچه خودت غریبی من هم غریب گشتم            گر مُردم از فراغت روشن کن آن سرا را
قـم تل زینـبـیه مشهد چو قـتـلگاه است            اما ندیـد آخـر؛ معـصومـه‌اش رضا را

می‌داد جان و بر لـبش ذکر رضا بود            مـثـل بـرادر نــالـه‌اش واغـربـتـا بـود

پایـش بسوی قـبله و قـلـبـش خـراسان            بهر امامـش هـمچنان غـرق عـزا بود

داغ رضایش آنچـنان از پـای انداخت            در آن جوانی سخت محتاج عصا بود

مـی‌کــرد یــاد زیـنـب و داغ بـــرادر            کـوفه بـرای آل عـصمـت بی‌حـیـا بود

در دست اهل قم همه گل بود و گل بود            در دست پست کوفـیان سنگ جفا بود

دارالـبـکـایش نـیـنـوا می‌گـشـت بـانـو            کم کم گـریز روضه‌اش تا کـربلا بود

گـویـی ز تـل زیــنـبـیـه دیـد خــواهـر            بر زخـم زخـم آن بـرادر، رد پـا بـود

جـسم بـرادر را خـراسان دفـن کردند            در کـربـلا اما تـنی پُر خـون رها بود

جا دارد اینکه جان دهد زین غم رئوفی            آیا سـزای آل عـصـمـت نـاسـزا بـود؟

در حرم نه، زائرت دارد اقامت در بهشت          قیمتی تر می‌شود با تو عبادت در بهشت

روز محشر نه، به تأیید زیارت نامه‌ات          می‌کنی از زائران خود شفاعت در بهشت

از زیارت نامه‌ات فهـمیده‌ام این راز را          هرکسی خوانْد از تو،خواهد رفت راحت دربهشت

هرچه می‌خواهم عنایت می‌کنی یکباره، چون          زود خواهد شد دعاها استجابت در بهشت

خوش به حال خادمانت که چنان خیل مَلَک          پیش تو هستند هی مشغول خدمت در بهشت

صبح می‌آیم نمی‌گویم که کِی دل می‌کَنم          چون که معنایی نخواهد داشت مدّت در بهشت

ظاهـراً کُـنج حـرم دفـن است اما بـاطـناً          زودتر از موعدش رفته ست «بهجت» در بهشت

خوش به حالش مسجد اعظم گواهی می‌دهد          اینچنین دارد «بروجردی» عمارت در بهشت

خوش به حال کفتر صحنت که دائم پیش توست          فرق دارد داستان‌های حسادت در بهشت

ساعتی در زیر درب ساعتت محو توأم          گرچه بی‌معنی ست با این فرض ساعت در بهشت

توی حوض صحن افتاده ست عکس گنبدت          گوییا افتاده اینجا عکس جنت در بهشت

معتقد هستم فقط با « اِشْفَعی لی فاطمه«          می‌کنی بعد از قیامت هم قیامت در بهشت

میـزبانت گشت قـم اینگونه تا روز جزا          رشد کرد اینگونه دین در تار و پود این فضا

بعـد مـشهـد با احـادیـثـی که از قـم آمده          شد برای کل ایران فرصت تو مُقـتضیٰ

بارگـاهت عُـشِّ آلُ الله شد، بـر گِـرد تو؛          گاه گـفـتم یا نـبی و گـاه هـم یا مـرتضی

گَبر اگر شیعه شود جای تعجب نیست که          داده از این دست حاجـت هکـذا و هکـذا

آن نمازی را که در مشهد نخواندم بعد طوف          چون نماز واجبم در این حرم کردم قضا

گـوئـیا که زائـرم از قسمت باب الجـواد          در حرم با گفتن یک یا علی موسیَ الرِّضا

در ازای اینکه تو معصومه‌ای حس می‌کنم          چارده معـصوم را امروز در حال عـزا

خواهر شدن یعنی، بلا بر جان خریدن            از کـودکـی نــازِ بــرادر را کـشـیـدن

خواهر شدن یعنی جدائی از تو هرگز            مرگ است یک شب روی دلبر را ندیدن

خواهر شدن یـعـنی مـدیـنه تـا کـنارت            با پای دل صحرا به صحرا را دویدن

خواهرشدن یعنی چو شمعی آب گشتن            قـطره به قـطره پایِ دیـدارت چکـیدن

خواهر شدن یعنی زهجران پیر گشتن            در کمتر از یک سال دور از تو خمیدن

مشـتـاق دیـدارم رضـا جـانـم کجـایـی
ای کـاش وقـت احـتـضار من بـیـایـی

قــم شـد مـسـیــرِ آخـرم الـحــمــد لـلـه            زخـمـی نـشـد بـال و پــرم الـحـمـد لله

قـم احـتـرامـم حـفـظ کـرده تا که دیـده            مـن دخـتـرِ پـیـغـمـبـرم، الـحــمـد لـلـه

در کـوچه‌ها راهِ عـبـورم را نـبـستـنـد            مـانــنـد زهــرا مـــادرم الـحــمـد لـلـه

با ضربۀ سیـلی میانِ کـوچـه‌ای تـنگ            خـونـی نـشـد چـشـم تـرم الـحـمـد لـلـه

بـیـن در و دیــوار بـا داغـیِ مـسـمـار            زخـمـی نـگـشـتـه پـیـکـرم الـحـمـد لله

دعوا نشد، بر چادر من جایِ پا نیست            خـاکـی نـگـشـتـه مـعـجـرم الـحـمـد لله

مـا خـاطـراتـی تـلـخ از بـازار داریـم            بـاز است هـر سـو مـعـبـرم الحـمـدلله

تاچند منزل دورِ من نا محرمی نیست            سـاکـت بُـوَد دور و بـرم الـحـمـد لـلـه

در کـوچـه تـنـگ یـهـودی‌هـا نـرفـتـم            آتــش نــیــفــتــاده ســرم الـحــمـدلـلـه

بـالای نــیــزه قـــاریِ قــرآن نــدیــدم            مـحـمـل نـگـشـتـه مـنـبـرم الـحـمـد لله

حرفِ سنان و شمر و خولی نیست اینجا            دارم تـــمــــامِ زیـــورم الــحــمـد لـلـه

کــنـج خــرابــه داغ دُردانــه نــدیــدم            دشـمـن نـگــفـتـه کـافـرم الـحـمـد لـلـه

دور از مـدیـنه تـشیـیعِ من دیـدنـی شد            قـبـرم هـمـان دم شـد حــرم الحـمـد لله

غـسـل تـنم کاری ندارد چـونکه پـنجه            مـویـم نـپـیـچـیـده بـه هـم الـحـمـد لـلـه

تا صبح زینب دورِ پیکر گریه میکرد
همراهِ سر از داغِ دخـتر گریه میکرد

یوسف چرا به گوشۀ کـنعـان نمی‌رسد            این هجر، این عذاب به پایان نمی‌رسد

خشکم زده، ترک ترکم، تشنه‌ام، چرا            بـارانِ رحـمـتـی به بـیـابـان نـمی‌رسد

راهی شدم ز شهر و دیاری که داشتم            چشم ترم به حضرت بـاران نمی‌رسد

آه ای بـرادرم سر و سامـانِ من تویی            این خواهرِ تو به سر و سامان نمی‌رسد

هم نیست قسمتم برسم محضرت رضا            هم بر لبِ تـرک زده‌ام جـان نمی‌رسد

در بـینِ بـسـترم، نـفـسـم با تو می‌زنـد            جانانِ من، به این دلِ ویران نمی‌رسد؟

قسمت نبود پیـش تو بـاشم عـزیـز من            کارم دگـر به دارو و درمان نمی‌رسد

آنقدرْ ناخوشم که در این لحظه‌های تلخ            دستم به سمتِ زلفِ پـریشان نمی‌رسد

زینب دلش گرفت و صدا زد، خدای من            یک تن به دادِ این لب عطشان نمی‌رسد؟

شکرخدا نه نیزه، نه شمشیر خورده‌ای            نه از کمان حـرمـله‌ها تیـر خـورده‌ای

آقـا سـلام خـواهـرتـان رو بـراه نیست            دور از تو کار هر شب او غیر آه نیست
می‌خواست تا به طوس بیاید ولی نشد            ورنه رفیق بی‌کسی‌ات نیمه راه نیست

وقـتی به قـم رسید خـرابـه نـشین نشد            شکر خدا که خواهرتان بی‌پـناه نیست
یک مرد هم نیـامده نزدیک محـملـش            شب را به آفـتاب که اذن نگـاه نـیست
اذنـم بـده به طـعـنه بگـویم به شامـیان            در قـم محـب فاطمه بودن گـناه نیست
دروازه را که دیـد به یـاد رباب گـفت            در شهر شام هیچ کسی سر به راه نیست
زیـنب کجا و محـمـل بـی‌سایـبـان کجا
بـال و پر رقـیـه کـجـا ریـسـمـان کجا

زهـر فراغ خورد ولی دست و پا نزد            معصومه‌ات بجز تو کسی را صدا نزد
مـسـمـوم شد ولـی به هـوای زیـارتت            با اهل خویش حرفی ازین ماجرا نزد
میخواست تا شهـیده شود مثل مادرش            هـر چـند تـازیـانـه بـه او بـی‌حـیـا نزد
از کوچه‌ای گذشت که نامحرمی نداشت            اطـراف او کـسی سـخـن نـابـجـا نـزد
شکر خدا که فـاطـمۀ تو زمین نخـورد            اینجا کـسی به ساحـت او پشت پا نزد
اصلا به جان فـاطـمه سوگـند یا رضا            او را کـسـی بـرای رضـای خـدا نـزد
اذنم بـده به طـعـنـه بگـویم مـدیـنـه را            قـم امـن بـود، فـاطـمـه را بی‌هـوا نزد
این کوچه‌ها کجا؟! غم آن کوچه‌ها کجا
زهـرا کجـا و سـیـلی آن بـی‌حـیـا کجا

حـیا به دست تو آموخت دلبـری‌ها را            و آمـدی که امـامـت کـنـی پـری‌ها را

تویی که چادر شب را به ماه پوشاندی            گره زدی سر هر غنچه روسری‌ها را

تو آن خطیب غریبی که خطبه‌های غمت            گـرفـتـه دست، دل پـای منـبـری‌ها را

چنان تو هرچه که گشتم کسی به جز زینب            نکـرده است ادا حـقّ خـواهـری‌ها را

هـوای نـامۀ مـمهـور بُـردن از دستت            کشانده از مشـهـد تا تو پا- پـری‌ها را

قـمِ بدون تو سوهـان روح بود و کساد            به صف کشاند حضور تو مشتری‌ها را

همین که گوشۀ چشمی نظر می‌اندازی            شفـای عاجـل درد است بسـتری‌ها را

نشسته‌ام چو غباری به شوق اذن دخول            بــیـا بـگــو نـتـکــانـنـد پــا دری‌ها را

هم آفـتابـی و هم سـایه بر سـرم داری            یک آسمان کرم و لطف دم به دم داری

تـو آیـتـی ز بهـشـتی که آمـدی ایـران            به روی دوش خودت بیرق کرم داری

امـامـزادۀ مــوسـی بـن جـعـفـری امـا            برای فاطمه در شهـر قـم حـرم داری

برای بخـشـش هـر چه گـناه، ای بانـو            بـه روی نـامـۀ اعـمـال مـا قـلـم داری

تو مثـل عـمـۀ سـادات بر فـراز حـرم            به عشق گـنبد سلطان خود عـلم داری

به زیر پای تو گل ریخت قم ولی پیداست            برای روضۀ زینب هـمیشه غـم داری

نه ازدحـام حـرامـی، نه بـزم نامحـرم            چه قدر دور و برت چشم محترم داری

شـراب بود و کـباب و ربـاب هـم بود            یزید گفت به مطرب بزن، چه کم داری؟!

السلام ای زینب موسی بن جعفر، فاطمه          حضرت معـصومۀ آل پـیـمـبر، فـاطـمه
مظهـر الله اکـبـر، ای سـراسـر فـاطـمـه          می‌زنم از دل صدا با حال مضطر فاطمه

تا که هر دفعه دلم از دست این و آن شکست
بر لبم بانگ اغـیـثـینی اغـیـثـینی نشست

بی پـناه افـتاده‌ام امشب نجـاتـم می‌دهی؟!          پای من لغزیده از غفلت ثباتم می‌دهی؟!
تـشنۀ عـشقـم کمی آب حـیاتـم می‌دهی؟!          شوق طوف مرقدت دارم، براتم می‌دهی؟!

دل بر احسان شما بستم، مرا هم می‌خری؟
سائل کوی رضا هستم، مرا هم می‌خری؟

از فراق باغبان گلبرگ ها پژمرده است          بر دل زهرایی‌ات مُهر جدایی خورده است
خاطرت از دوری شمس الشموس آزرده است          رنگ و رویت را مصیبت‌های ساوه برده است

خواستی تا منـزل جـانـان روی اما نشد
آمـدی تـا زائــر دلـبـر شــوی امـا نـشـد

مردم قم یاس و نیلوفر به دورت ریختند          دسته دسته لالۀ پـرپـر به دورت ریختند
با ادب، با ذکر یا حیدر به دورت ریختند          کوچه کوچه فضه و قنبر به دورت ریختند

خوب شد اینجا همه بیدار و شیعه مذهب‌اند
گریه کن های مصیبت‌های عمه زینب‌اند

خوب شد سنگی در اینجا سوی ابرویی نرفت          شعـله‌ای از آسمان مابین گیسویی نرفت
بهر غارت سینه ریزی و النگویی نرفت          روی صحن سینه‌ای شمرِ سیه رویی نرفت

خنجـر کـندی مداوای دلی محـزون نشد
آسمان شهر قم شش ماه رنگ خون نشد

از روی نیزه سری اینجا نمی‌افتد زمین          خواهری در بین مرکب‌ها نمی‌افتد زمین
دختری در زیر دست و پا نمی‌افتد زمین          چــادر ذریـۀ زهــرا نـمـی‌افـتــد زمـیـن

من کجا و خواندن ابیات مکشوفه کجا؟!
ساکـنـان قـم کجا و لـشگـر کـوفه کجا؟!

هم غمِ اشک دو خواهر، دو برادر را کشت           هم فراق دو برادر که دوخواهر را کشت

هـر دو تا داغِ  بـزرگـیست برای زهـرا           وای از غـصّۀ اولاد که مـادر را کـشت

خواهری در قُم و از هجرِ برادر جان داد           کوفه و شام هم آن خواهرِ دیگر را کشت

آه ای حضرت معـصومه بـمیـرم بی بی           غربت تو به خدا شیعـۀ حـیـدر را کشت

پیش چشمت به رضای تو جسارت شد؟ نه           دید زینب که عـدو سبط پیـمبر را کشت

کرد خورشیدِ سرش بر افقِ نیـزه طلوع           گیسوی درهمِ او خواهرِ مضطر را کشت

جان گرفت و به لبش آیۀ قـرآن گل کرد           خیزران صوت رسای لب و حنجر را کشت

دلِ شب داخلِ ویـران، سر خونینِ حسین           در طبق آمد و این منظره دختر را کشت

کـشـیـده‌انـد سـوی گـنـبـدش پَـر ما را            پُر از مکـاشـفـه کـردند سـاغـر ما را

سراغ فـاطمه را از کـریـمه می‌گـیرم            که می‌دهد حـرمـش بوی مـادر ما را

اگر شفیعه شده پس خیالها تخت است            درست می‌کـنـد او کـار محـشر ما را

مقـابـل حـرمش خـم شدیـم یک دفـعـه            رساند پـای ضـریـح رضـا سـر ما را

نـداشـت هـیــچ زنی در مـیــان آل الله            مـقـام دخـتـر موسی بن جـعـفـر ما را

اگرچه حضرت معصومه جلوه زهراست

میان این دو ز مظلومیت تفاوت هاست

نـماز هـر شب بی بی ما نـشـسته نبود            نرفت پشت در و دنده‌اش شکسته نبود

کسی قلاف به بازوی لاغرش که نزد            و بـند بـند تن او ز هم گـسـستـه نـبود

هـمیشه نـان و غـذایش براه بود اینجا            نبود چرخش دستاس خون به دسته نبود

نرفت پای برهـنه به کوچه کوچۀ قـم            دوان دوان پی مولا نرفت خسته نبود

بجای چند نفر مشت و تازیانه نخورد            شبیه حضرت زینب که دست بسته نبود

کسی به عمد رهش را به خانه دور نکرد

کـریمه از سر بازار قـم عـبور نکرد

نام او هم نـشر دیـن، تبـلیـغ آئـین می‌کند           عـطر او فیضیه‌ها را عطرآگـین می‌کند
نامسلمان را مسلمان می‌کند با هر نفـس           برکـتش همواره کافر را خـدابین می‌کند

دختر معصوم یعنی حضرت معصومه که           دست اعجـازش کـتاب الله تـدوین می‌کند
زائر کعـبه طواف مرقدش را هفـت بار           مـوسـم حـج دور بیت الله تـمرین می‌کـند
می درخـشد از دل چـادر نـمازش آفتاب           نـور عـالم را خـدا اینگونه تامین می‌کند
آبـرو و اعـتـباری می دهـد پـابـوسی‌اش           "مرعشی" را خاک کویش عالم دین می‌کند
آب شور این حرم با رحمت خاتون شهر           زنـدگیِّ تـلـخ را شیـرین شیـرین می‌کـند
از کریمه جز کـرم چیزی ندیده سائـلش           هرچه را در خانه دارد نذر مسکین می‌کند
صورت و سیرت اگر زیباست کار چشم هاست           صورتم را گریۀ در روضه تزئین می‌کند
مطمئن هستم که آقای خراسان تک تک           گریه کن ها را برای روضه گلچین می‌کند
محض دیـدار برادر از مدیـنه خواهـری           مرکبش را با دو دست خسته‌اش زین می‌کند
حاجتش تنها زیارت کردن روی رضاست           هرشب از شوق اجابت ختم یاسین می‌کند
باز هـم عشق و علاقه به حسین دیگری           زیـنـبی را از فـراق یار غمگـین می‌کند
روضه‌اش یعنی گریزی سوی دشت کربلا           پس مسیر روضه را اینگونه تعیین می‌کند
جای شکرش باقی است این خواهر محزون ندید           سیـنۀ آزرده‌ای را چکـمه سنگین می‌کند

سلام بر تو که اسطورۀ حجـاب شدی            جـواب های سـؤالات بی جـواب شدی

سلام بر تو که در آسمان عـلم و ادب            شعاع نور شدی مثل یک شهاب شدی

به خاک کشور ایران دو نور تابان شد            رضا چو شمس شموس و تو آفتاب شدی

برای یاری دین و امام عـصر خودت            شبـیه عـمۀ خود پـای در رکاب شدی

ز بس که دست کریمت گره گشایی کرد            برای نـام کـریـمـه تو انـتـخـاب شدی

برای شأن تو این واژه تا ابد کافی ست            رضا حسین شد و زینبش حساب شدی

خـدا کند بنـویـسی مرا به نوکـری‌ات

تو دختری؛ ولی عالم فدای مادری‌ات

نگـاه مرحـمـتی کن به این گـدا بی‌بی            بـده به حـق رضـا حـاجت مـرا بی‌بی

میان صحن تو جارو به دست میگیرد            برای خـادمی‌ات صاحب عصا بی‌بی

قـسم به جـان خودم جـبرئیل می‌مـیرد            اگر که پـر نـزند دور این سـرا بی‌بی

پی زیـارت زهـرا به قـم سـفـر نکـنم            بگـو کجـا بـروم من بگـو کجـا بـی‌بی

مراجع و عـلما حـلـقـه دور تو بستـند            برای ایـنکه تـویی بـاب عـلم ها بی‌بی

غــمـی نـمـانـده بـرای اهـالـی ایــران            دمشـق ما توئی و کـربـلا رضا بی‌بی

غمی که سوخت دلت را شرار زهر نبود            تو از دیـار خود افـتـاده‌ای جـدا بی‌بی

تو آمـدی که انـیـس دل رضـا بـشوی

تو آمدی که در ایران بزرگ ما بشوی

مرا خـدات نـوشتـه برای نـوکـری‌ات            برای بـال زدن در هـوای زائـری‌ات

از آن زمان که به موسی بن جعفرت دادند            رضا همیشه بنازد به مهر خواهری‌ات

تـو آمـدی کـه سـپـاه بـرادرت بـاشـی            رواست اینکه بنازد به این دلاوری‌ات

ز بس مـقـام تو بـالاست آفـریـنـنـده ت            نیافت هیچ کسی را برای همسری‌ات

گـل هـمـیـشـه بـهـار امـام هــفـتـم مـا            دلم شکـسته بـرای خـزان پـرپـری‌ات

اگرچه درد فراق آتش است و میسوزد            ولی نـسـوخـت تـمـام دل کـبـوتری‌ات

مرا ببخش ولیکن در این مسیر خطیر            نرفت دست پلیدی به سمت روسری‌ات

ولـی امــان ز دل کـوثـر امـام حـسین

ز پنـجـه‌ها و سـر دخـتـر امام حـسیـن

ﺗﺎ ﮐـﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺳـﻼ‌ﻣﯽ ﺑـﺮﺳـﺎﻧﻢ            ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧـﺒـﺮﯼ ﻧـﯿـﺴﺖ ﺑـﺮﺍﺩﺭ ﻧـﮕـﺮﺍﻧﻢ

جان بی تو به لب آمده، ﺍﯼ ﭘـﺎﺭۀ ﺟﺎﻧﻢ            دلگیرم ازین شهر و روا، نیست بمانم

ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﯾﻌـﻘﻮﺏ ﺍﮔﺮ ﺟﺎﻣﻪ ﺭﺳﯿﺪﻩ

ﺣﺎﻻ‌ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺭﺿﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺳﯿﺪﻩ

ﺍﯼ ﮐـﺎﺵ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧـﺒﺮﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ            ﺩﺭ ﺁﺗـﺶ ﻋـﺸـﻖ ﺗﻮ ﭘـﺮﯼ ﺩﺍﺷـﺘﻪ ﺑـﺎﺷﻢ

ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧـﺮﺍﺳـﺎﻥ ﺳـﻔـﺮﯼ ﺩﺍﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ            ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﻗـﻢ ﻫﻢ ﻧـﻈـﺮﯼ ﺩﺍﺷﺘـﻪ ﺑﺎﺷﻢ

ﺑﺎ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﺳـﻮﺩﻩ ﺑـﻤـﺎﻥ ﭼـﺸﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻫـﻢ

ﯾﮏ ﻗـﺎﻓﻠﻪ ﻣﺤﺮﻡ ﺑﻪ ﺨـﺪﺍ ﻫﺴﺖ ﺳﭙﺎﻫﻢ!

ﺍﯾﻦ ﺟـﺎﺩّﻩ ﻫﺎ ﭼـﺸـﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻗـﺪﻡ ﻣـﺎﺳﺖ            ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺮﺳﺪ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺗﺎ ﻃﻮﺱ، ﻏﻢ ﻣﺎﺳﺖ

ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﮎ ﻋﺮﺍﻕ ﻋﺠﻢ ﻣﺎﺳﺖ            ﺣﺎﻻ‌ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﭘﺪﺭﻡ، ﻗﻢ ﺣـﺮﻡ ﻣﺎﺳﺖ

حاشا ﮐﻪ ﻓـﺮﺍﻣـﻮﺵ ﮐﻨﻢ ﺩﻟـﺒـﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ

ﺑـﺎﯾـﺪ ﮐﻪ ﺑـﺴـﺎﺯﻡ ﺣــﺮﻡ ﻣـﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ

ﺑـﺎﯾـﺪ ﻧـﺮﺳﯿـﺪﻥ ﺑـﻪ ﺭﺿـﺎ ﺭﺍ ﺑــﭙـﺬﯾـﺮﻡ            ﺣـﺎﻻ‌ ﺑﻪ ﺷﻬـﺎﺩﺕ ﺑـﺮﺳـﻢ ﯾﺎ ﮐﻪ ﺑـﻤﯿـﺮﻡ

ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﭘـﺮﯾﺸﺎﻧﻢ ﻭ ﺑـﯿـﻤـﺎﺭ ﻭ ﺍﺳﯿـﺮﻡ            ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺠﺮۀ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﺿﻪ ﺑﮕﯿﺮﻡ

ﺑﺎ ﯾـﺎﺩ ﻏـﻢ ﻓـﺎﻃـﻤـﻪ ﻫـﻖ ﻫـﻖ ﺑﻨـﻮﯾـﺴﻢ

ﺑﺮ ﺣـﺎﺷـﯿـۀ ﺑﺮﮒ ﺷـﻘـﺎﯾـﻖ ﺑـﻨـﻮﯾﺴﻢ...

 ﺑﺎ ﮔـﺮﯾـۀ ﻣﻦ ﻫـﯿـﭻ ﮐـﺴﯽ ﮐـﺎﺭ ﻧـﺪﺍﺭﺩ            ﻗــﻢ ﮐـﺎﺭ ﺑﻪ ﻣـﻬـﻤـﺎﻥ ﻋــﺰﺍﺩﺍﺭ ﻧــﺪﺍﺭﺩ

ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﺩﺭﯼ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﻤﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﺩ            ﻣـﻌـﺼﻮﻣـۀ ﺗـﻮ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﯾـﻮﺍﺭ ﻧـﺪﺍﺭﺩ

نامحرم اگر هست در این کوچه غمی نیست

اینجا زدن فاطمه ها حرف کمی نیست

ﺑﯿﻦ ﻧﻈﺮ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻓﺮﻕ ﺍﺳﺖ            ﺑﯿﻦ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﻭ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻓﺮﻕ ﺍﺳﺖ

ﺑـﯿﻦ ﺍﺛـﺮ ﻫـﻠﻬﻠﻪ ﺑﺎ ﺯﻣـﺰﻣﻪ ﻓـﺮﻕ ﺍﺳﺖ            ﻣﺎ ﺑﯿﻦ ﻏﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﺎ ﻓـﺎﻃﻤﻪ ﻓـﺮﻕ ﺍﺳﺖ

از مردم نامـرد در اینجا اثـری نیست

در شهر قم از ضربۀ سیلی خبری نیست

همشیـره‌ات از تو گـلـه بـسیار دارد            حــالــی شـبــیـه آتـش نـیــزار دارد

اصلاً خبر داری که افـتاده به بستر            اصـلاً خـبـر داری تن بـیـمـار دارد

حق میدهم نشناسی‌اَم خیلی شکـستم            چه می‌توان کرد عـاشقی آثار دارد

ای کاش یک پیراهنت در پیش من بود            آغـوشم این شب ها هـوای یار دارد

در را که هرکس زد به خود گفتم تو هستی            یک منظر شوقی به جز دیدار دارد

سربسته می‌گویم به تو این حرف ها را            هر جمله‌ام در باطنـش اسرار دارد

این شهر خیلی احترامم را نگه داشت            این شهر لطف و خوبیِ سرشار دارد

یکبار من را از شلوغی رد نکردند            با اینکه که خیلی کوچه و بازار دارد

اینجا نه یک نا محرمی نزدیک من شد            نه ایـنکـه قـصد اذیـت و آزار دارد

نه دور تا دور من از اوباش پُر شد            نـه هـچکـس با تـازیـانـه کـار دارد

نه خانه‌ام ویرانه‌ای بی‌سقف و در شد            نـه ایـنکـه اصلاٌ ریـزش آوار دارد

نه چادرم خاکی شده نه دست خورده            نه که غـرورم زخـم از انظار دارد

اوضاع عمه زینـبم طوری دگر شد            از گریه‌ها یک عمر چشم تار دارد

نیم تنش زخم است و نیمی هم کبود است            چـه یـادگـاری هـا ز نـیـزه دار دارد

در پیش خواهر از برادر گفتن عشق است           پیش برادر هم ز خواهر گفتن عشق است

از دختر موسی بن جعفر گفتن عشق است           از شافع صحرای محشر گفتن عشق است

در ماتـمـش زهـرا پـریـشان گریه کرده

سیـنـه زنـان، شاه خـراسان گـریه کرده

زهـراست اما پهـلـویش خـنجـر نخورده           دوشیـزه مـانـده غـصـۀ هـمسر نخـورده

پـیـشانـیـش محکـم به چوب در نخورده           یک مرتـبه به یک حـرامی بر نخـورده

امـا شـبــیــه فـاطــمــه خــم راه رفــتــه

ایـن چـنـد روز آخــرش کــم راه رفـتــه

با تـازیـانه پـیـکـرش شد لاله گـون، نه!           با چوبۀ محمل سرش شد غرق خون، نه!

خـلخال از پـایش کسی کـرده بـرون، نه!           اصلا کـسی دیـده قـدش را تا کـنون، نه!

ایـنجا فـقـط دور و بـرش سـادات بـودند

جـاروکـشان محـضـرش سـادات بـودنـد

هرشب میان بستر خود گریه می‌کنی            با حـال گریه آور خود گریه می‌کنی

اصلا تمام اهـل جهان گـریه می‌کـنند            تا با نگـاه مضطر خود گریه می‌کنی

سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است            با هر اشـارۀ سر خود گـریه می‌کنی

هرلحظه خواهرانه رضا را صدا زدی            از دوری بـرادر خود گـریـه می‌کنی

کشتی عـمر ناب تو پهلو گرفته است            در لحظه‌های آخر خود گریه می‌کنی

وقتی که خیره بر در و دیوار می‌شوی            داری به یاد مادر خود گریه می‌کنی

آتـش میان سـاحت گـلخـانه پا گرفـت            در بین کوچه‌ها نفس مرتضی گرفت